Epidemiologia wirusowa grypy

Ze względu na wyjątkowo dużą zmienność RNA wirusa grypy typu A co kilkadziesiąt lat pojawiają się szczególnie groźne szczepy wirusa, mogące prowadzić do masowej epidemii czy nawet pandemii. W XX w. miały miejsce trzy tego typu pandemie, w 1918 (tzw. grypa hiszpanka), 1957 i 1968 r. zabijając miliony ludzi. Naukowcy podejrzewają, że głównym źródłem kolejnych zakażeń mogą być ptaki. Najczęściej za epidemie grypy odpowiada wirus typu A, co jest możliwe dzięki skokom antygenowym tego szczepu. Dzieje się tak, gdy uodparnia się on na kolejne dawki antygenów, przygotowywane przez naukowców, oraz powstające w organizmach nosicieli. Ze względu na istnienie tej właściwości wirus typu A występuje u największej liczby gatunków. Wirusy typu B i C zdolne są jedynie do przesunięć antygenowych, dzięki czemu nie są w stanie tak łatwo oszuka organizmów zwierzęcych. Budowa wirusa grypy opiera się zawsze na jednej nici RNA. Wirus typu A przechowuje swoje dane genetyczne na ośmiu niezależnych odcinkach liniowych, z których każdy zawiera jeden gen. Za największą pandemię grypy uznaje się hiszpankę, która w latach 1918-1919 doprowadziła do śmierci 50 mln. ofiar – więcej, niż przeraźliwie krwawa I wojna światowa. Szacuje się, że rocznie w wyniku zachorowania na grypę umiera do 100 tysięcy osób. Pośród powikłań pochorobowych znajduje się m. in. uszkodzenie mięśnia sercowego i inne przewlekłe choroby.