Wzmianki o pomorze całych ludzkich społeczności znajdujemy w tekstach kultury od samego początku ludzkiego wytwórstwa. Początkowo łacińskie słowo pestis używane było dla określenia każdego rodzaju pomoru czy zarazy dziesiątkujących społeczeństwo. Różnicowanie symptomów chorobowych nastąpiło dopiero w XV-XVI w. w Europie. W kulturze klasycznej najstarsze opisy występowania zarazy znajdujemy u Tukidydesa. To zapiski dotyczącej tzw. dżumy ateńskiej, dziesiątkującej miasto w 430 r. p. n.e., symbolicznie kończącej złoty wiek ateńskiej demokracji i potęgi gospodarczej. Od tamtego czasu opisano kilkadziesiąt przypadków epidemii dotyczących najprawdopodobniej dżumy lub podobnej do niej gorączki krwotocznej. Największa epidemia wybuchła w Europie w latach 1348–1352. Szacuje się, że w trakcie jej trwania wybiła nawet 2/3 ludności całego kontynentu. Później choroba zawędrowała jedwabnym szlakiem go Chin doprowadzając do śmierci prawie 80% społeczeństwa, zmieniając całkowicie układ kulturowy i geopolityczny Państwa Środka. Przyczyny występowania dżumy oraz metody jej zapobiegania odkryto dopiero pod koniec XIX w. Do czasów obecnych udało się zmniejszyć ognisko występowania bakterii do zaledwie trzech miejsc na Ziemi. Ostatnie przypadki masowej śmierci w wyniku epidemii zanotowano w latach 90-tych XX w. w Wietnamie, Zambezi i w Indiach.
Najnowsze komentarze