Autor: tanioairforce.pl

W medycynie rozpoznaje się trzy postacie dżumy, czyli czarnej śmierci – to postać dymienicza, postać płucna i postać septyczna. Rozróżnienie wynika z odmiennych dróg zakażenia i zmienionego przebiegu choroby. Postać dymienicza dżumy objawia się około dwóch tygodni od ukąszenia. W przeciągu pierwszych 6-8 godzin występuje gorączka, rozszerzenie naczyń krwionośnych, ból głowy i ogólne osłabienie pacjenta. Następnie powiększają się węzły chłonne, nawet do ok. 10 cm. średnicy, pojawia się też obrzęk naczyń chłonnych. Zaatakowane węzły chłonne robią się bolesne i obrzękłe. Na ich obszarze zaczyna postępować martwica o charakterze zawałowym. Następnie tworzyć się zaczynają przetoki, dzięki czemu węzły chłonne są w stanie samoistnie opróżnić się i oczyścić. W lekkich przypadkach obrzękowi ulega jedynie jeden zespół węzłów chłonnych. W bardzo rzadkich przypadkach obrzękowi ulegają jedynie wewnętrzne zespoły węzłów chłonnych. W przypadku postaci septycznej mamy do czynienia przede wszystkim z ostrym ogólnym zakażeniem organizmu bakterią, tzw. bakteriemią. W wyniku tego zakażenia organizm broni się jako makroorganizm przeciwko mikroorganizmom. Jest to więc postać sepsy całego organizmu, połączonej zatorami i zgorzelą w naczyniach włosowatych kończyn. Prawdopodobnie ten typ zakażenia dominował w trakcie straszliwej epidemii czarnej śmierci w średniowieczu. Postać płucna dżumy charakteryzuje się ogólnym silnym zapaleniem płuc połączonym z krwiopluciem, dusznościami i sinicą. Rokowania w przypadku tej formy choroby są dużo gorsze niż w modelu...

Wzmianki o pomorze całych ludzkich społeczności znajdujemy w tekstach kultury od samego początku ludzkiego wytwórstwa. Początkowo łacińskie słowo pestis używane było dla określenia każdego rodzaju pomoru czy zarazy dziesiątkujących społeczeństwo. Różnicowanie symptomów chorobowych nastąpiło dopiero w XV-XVI w. w Europie. W kulturze klasycznej najstarsze opisy występowania zarazy znajdujemy u Tukidydesa. To zapiski dotyczącej tzw. dżumy ateńskiej, dziesiątkującej miasto w 430 r. p. n.e., symbolicznie kończącej złoty wiek ateńskiej demokracji i potęgi gospodarczej. Od tamtego czasu opisano kilkadziesiąt przypadków epidemii dotyczących najprawdopodobniej dżumy lub podobnej do niej gorączki krwotocznej. Największa epidemia wybuchła w Europie w latach 1348–1352. Szacuje się, że w trakcie jej trwania wybiła nawet 2/3 ludności całego kontynentu. Później choroba zawędrowała jedwabnym szlakiem go Chin doprowadzając do śmierci prawie 80% społeczeństwa, zmieniając całkowicie układ kulturowy i geopolityczny Państwa Środka. Przyczyny występowania dżumy oraz metody jej zapobiegania odkryto dopiero pod koniec XIX w. Do czasów obecnych udało się zmniejszyć ognisko występowania bakterii do zaledwie trzech miejsc na Ziemi. Ostatnie przypadki masowej śmierci w wyniku epidemii zanotowano w latach 90-tych XX w. w Wietnamie, Zambezi i w...

Nowoczesna medycyna to miód na ludzką duszę. Ratuje przed chorobami i śmiercią, zmniejsza śmiertelność niemowląt i wreszcie wielokrotnie podnosi średnią życia ludzi na całym świecie. Dzięki osiągnięciom współczesnych lekarzy nie tylko jesteśmy w stanie wyleczyć się z coraz większej liczby chorób, ale też osiągnęliśmy stan, w którym bardzo wiele schorzeń do tej pory śmiertelnych w ogóle nie występuje. Tak się stało na przykład z dżumą. Czarna śmierć, regularnie dziesiątkująca miasta i osady ludzkie na całym świecie obecnie ograniczona jest do zaledwie kilku ognisk zapalnych w Wietnamie, Zambii i Indiach. W świadomości masowej symbolem epidemii dżumy jest ubiór lekarski noszony w XVI-XVIII w – czarny, szczelny wełniany ubiór z długim ptasim dziobem, w którym mieściły się mieszanki olejków eterycznych o silnych właściwościach bakteriobójczych. Jej ogniska odnotowywano w historii na całym świecie, dopiero jednak w tym okresie zaczęto rozróżniać poszczególne rodzaje pomoru. Po raz pierwszy bakteryjne przyczyny dżumy w 1894 opisało niezależnie od siebie dwóch uczonych – Shibasaburō Kitasato z Japonii i francuski bakteriolog Alexandre Yersin, od którego nazwiska pochodzi łacińska nazwa pałeczek dżumy – Yersinia pestis. Zwykle bakterie dżumy przenoszone są przez pchły szczurze. Dżuma piękny literacki obraz znalazła w powieści napisanej przez francuskiego pisarza, Alexandra...

Czasy współczesne stanowią wyjątkowy okres w stosunku do całej wcześniejszej historii ludzkości. Wynika to z wielu różnych czynników, przede wszystkim jednak z ogromnych odkryć technologicznych i, co najważniejsze, medycznych. Nowoczesna medycyna swoje początki ma w XVIII w. gdy na europejskich stołach operacyjnych odkryto najpierw istnienie bakterii i wirusów oraz możliwość uniknięcia zakażeń, ale też znieczulenia, wielokrotnie zmniejszające liczbę zgonów w wyniku szoku bólowego i operacyjnego. Odkrycie istnienia drobnoustrojów zawdzięczamy Antoniemu van Leeuwenhoekowi, holenderskiemu handlarzowi suknem oraz twórcy pierwszych mikroskopów. Dzięki swoim zainteresowaniom technicznym nie tylko obalił on teorię samorództwa, poprzez odkrycie muszych jaj w mięsie, ale też opisał istnienie męskiej spermy, czerwonych krwinek, naczyń włosowatych, zbadał budowę wielu ludzkich i zwierzęcych narządów oraz wreszcie – dostrzegł istnienie drobnoustrojów. Następnie w XIX w. udało się określić wpływ bakterii i pierwotniaków na stan zdrowia ludzkiego oraz opracować coraz szersze badania na temat leczenia chorób i zakażeń bakteryjnych. Dopiero jednak odkrycie penicyliny, a następnie antybiotyków i szczepionek pozwoliło na osiągnięcie stanu obecnego, w którym w coraz większej liczbie krajów śmiertelność ludzka wielokrotnie spadła a średnia ludzkiego życia wydłużyła się o prawie 30...

Coraz częściej sięgając po zdrowie zabieramy się za leczenie przy pomocy porad znalezionych w Internecie. O tym, dlaczego nie warto tego robić, piszę w niniejszym artykule. Internet to nie lekarz. Popularne określenie "dr. Google" to jedynie niewybredny żart na temat jakości znajdowanego tam contentu. Szereg łatwych, szybko odnajdywanych informacji na temat każdego schorzenia może wprawiać nas w przeświadczenie, że nie tylko wiemy na temat choroby tyle samo, co lekarz, ale też jesteśmy kompetentni, by wypunktować jego błędy w leczeniu. To przeświadczenie bierze się w nas ze zwyczajnej buty i głupoty. Nie na darmo lekarz medycyny spędza większość swojej młodości na intensywnej nauce oraz praktykach, pozwalających mu z pełną odpowiedzialnością zajmować się życiem i zdrowiem swoich pacjentów. Wyszukując dziesiątki symptomów i objawów z jednej strony szybko chcemy przygotować się na najgorsze oraz dowiedzieć jak najwięcej o trawiącej nas chorobie. Bierze się to z przekonania, popartego niestety częstym doświadczeniem, że lekarze traktują swoich pacjentów bez szacunku, nie udzielając im wystarczająco szerokiej i wyczerpującej odpowiedzi. Czasem korzystanie z poradni internetowej to poszukiwanie przez chorego i jego bliskich ostatniej deski ratunku, której w naszym przekonaniu nie uzyskaliśmy od lekarza...