Autor: tanioairforce.pl

Świńska grypa to choroba zakaźna ukladu oddechowego występująca u świń. Powoduje ją wirus grypy typu A lub rzadziej typu C. Niektórzy nazywają w ten sposób również wirusa grypy północnoamerykańskiej odpowiedzialnego za pandemię z 2009 roku w Meksyku. Wirus świńskiej rypy odpowiedzialny jest jednak przede wszystkim za pandemię grypy hiszpanki z 1918 r., która zabiła ponad 50 mln ludzi, co stanowiło 1/3 ówczesnej populacji świata. To więcej, niż dopiero co zakończona I wojna światowa, wciąż uznawana za najkrwawszą z wojen w historii ludzkości. Do 2009 roku uważano, że zakażenia świńskim szczepem A/H1N1 to sytuacje sporadyczne, mające miejsce głównie w przypadku kontaktu ludzi ze świniami. W latach 2005-2009 zanotowano jedynie 12 tego typu przypadków na całym świecie. Od początku marca 2009 roku dramatycznie wzrosła liczba zakażeń tym szczepem wirusa stanach USA graniczących z Meksykiem. Liczba zachorowań wzrosła w takim tempie, że już w maju 2009 roku Światowa Organizacja Zdrowa (WHO) ogłosiła początek pandemii. W czasie jej trwania na skutek zakażenia A/H1N1 zmarło 400 tysięcy osób na całym świecie. Zakończenie pandemii ogłoszone zostało dopiero pod koniec 2010 roku. Do tej pory trwają jednak spory na temat faktycznego stanu zakażenia nowogrypą meksykańską. Sceptycy wskazują na szczególnie silne lobbowanie konernów farmaceutycznych dysponujących szczepionką na nowogrypę...

Ze względu na wyjątkowo dużą zmienność RNA wirusa grypy typu A co kilkadziesiąt lat pojawiają się szczególnie groźne szczepy wirusa, mogące prowadzić do masowej epidemii czy nawet pandemii. W XX w. miały miejsce trzy tego typu pandemie, w 1918 (tzw. grypa hiszpanka), 1957 i 1968 r. zabijając miliony ludzi. Naukowcy podejrzewają, że głównym źródłem kolejnych zakażeń mogą być ptaki. Najczęściej za epidemie grypy odpowiada wirus typu A, co jest możliwe dzięki skokom antygenowym tego szczepu. Dzieje się tak, gdy uodparnia się on na kolejne dawki antygenów, przygotowywane przez naukowców, oraz powstające w organizmach nosicieli. Ze względu na istnienie tej właściwości wirus typu A występuje u największej liczby gatunków. Wirusy typu B i C zdolne są jedynie do przesunięć antygenowych, dzięki czemu nie są w stanie tak łatwo oszuka organizmów zwierzęcych. Budowa wirusa grypy opiera się zawsze na jednej nici RNA. Wirus typu A przechowuje swoje dane genetyczne na ośmiu niezależnych odcinkach liniowych, z których każdy zawiera jeden gen. Za największą pandemię grypy uznaje się hiszpankę, która w latach 1918-1919 doprowadziła do śmierci 50 mln. ofiar – więcej, niż przeraźliwie krwawa I wojna światowa. Szacuje się, że rocznie w wyniku zachorowania na grypę umiera do 100 tysięcy osób. Pośród powikłań pochorobowych znajduje się m. in. uszkodzenie mięśnia sercowego i inne przewlekłe...

Grypa to choroba, która dzięki nowoczesnej medycynie coraz częściej jest przez pacjentów lekceważona. Niesłusznie. Grypa to ostra choroba zakaźna układu oddechowego wywoływana przez wirusy grypy. Przenosi się ona drogą kropelkową, jest więc stosunkowo zaraźliwa szczególnie w okresie zwiększonych zachorowań. Wyróżnia się trzy typy wirusa grypy – A, B i C. Dwa pierwsze z nich odpowiedzialne są za najcięższe i najbardziej zakaźne przypadki zachorowań, które niekontrolowane prowadzić mogą do wybuchu epidemii a przez to podwyższonej śmiertelności pacjentów. Wirus typu A występuje zarówno u ludzi jak i zwierząt, dlatego też najłatwiej mutuje, przez co staje się odporny na kolejne generacje szczepionek. Ze względu na tę właściwość wirusa typu A stosunkowo najczęściej dojść może do zakażenia na linii zwierzę – człowiek. Wirus typu B występuje jedynie u ludzi i ma tylko dwa istniejące podtypy, dzięki czemu odporny jest na mutacje. Wirus typu C występuje u ludzi i świń, jednak nie powoduje ostrych stanów zapalnych, jedynie obniżoną odporność, łagodne zapalenie spojówek etc. Szczepionki przeciwko grypie produkuje się przede wszystkim dla wirusów typu A, najpodatniejszych na mutacje i przez to najgroźniejszych. Warto z tego powodu pamiętać o regularnych szczepieniach, pozwalających uniknąć zakażenia tego typu...

W medycynie rozpoznaje się trzy postacie dżumy, czyli czarnej śmierci – to postać dymienicza, postać płucna i postać septyczna. Rozróżnienie wynika z odmiennych dróg zakażenia i zmienionego przebiegu choroby. Postać dymienicza dżumy objawia się około dwóch tygodni od ukąszenia. W przeciągu pierwszych 6-8 godzin występuje gorączka, rozszerzenie naczyń krwionośnych, ból głowy i ogólne osłabienie pacjenta. Następnie powiększają się węzły chłonne, nawet do ok. 10 cm. średnicy, pojawia się też obrzęk naczyń chłonnych. Zaatakowane węzły chłonne robią się bolesne i obrzękłe. Na ich obszarze zaczyna postępować martwica o charakterze zawałowym. Następnie tworzyć się zaczynają przetoki, dzięki czemu węzły chłonne są w stanie samoistnie opróżnić się i oczyścić. W lekkich przypadkach obrzękowi ulega jedynie jeden zespół węzłów chłonnych. W bardzo rzadkich przypadkach obrzękowi ulegają jedynie wewnętrzne zespoły węzłów chłonnych. W przypadku postaci septycznej mamy do czynienia przede wszystkim z ostrym ogólnym zakażeniem organizmu bakterią, tzw. bakteriemią. W wyniku tego zakażenia organizm broni się jako makroorganizm przeciwko mikroorganizmom. Jest to więc postać sepsy całego organizmu, połączonej zatorami i zgorzelą w naczyniach włosowatych kończyn. Prawdopodobnie ten typ zakażenia dominował w trakcie straszliwej epidemii czarnej śmierci w średniowieczu. Postać płucna dżumy charakteryzuje się ogólnym silnym zapaleniem płuc połączonym z krwiopluciem, dusznościami i sinicą. Rokowania w przypadku tej formy choroby są dużo gorsze niż w modelu...

Wzmianki o pomorze całych ludzkich społeczności znajdujemy w tekstach kultury od samego początku ludzkiego wytwórstwa. Początkowo łacińskie słowo pestis używane było dla określenia każdego rodzaju pomoru czy zarazy dziesiątkujących społeczeństwo. Różnicowanie symptomów chorobowych nastąpiło dopiero w XV-XVI w. w Europie. W kulturze klasycznej najstarsze opisy występowania zarazy znajdujemy u Tukidydesa. To zapiski dotyczącej tzw. dżumy ateńskiej, dziesiątkującej miasto w 430 r. p. n.e., symbolicznie kończącej złoty wiek ateńskiej demokracji i potęgi gospodarczej. Od tamtego czasu opisano kilkadziesiąt przypadków epidemii dotyczących najprawdopodobniej dżumy lub podobnej do niej gorączki krwotocznej. Największa epidemia wybuchła w Europie w latach 1348–1352. Szacuje się, że w trakcie jej trwania wybiła nawet 2/3 ludności całego kontynentu. Później choroba zawędrowała jedwabnym szlakiem go Chin doprowadzając do śmierci prawie 80% społeczeństwa, zmieniając całkowicie układ kulturowy i geopolityczny Państwa Środka. Przyczyny występowania dżumy oraz metody jej zapobiegania odkryto dopiero pod koniec XIX w. Do czasów obecnych udało się zmniejszyć ognisko występowania bakterii do zaledwie trzech miejsc na Ziemi. Ostatnie przypadki masowej śmierci w wyniku epidemii zanotowano w latach 90-tych XX w. w Wietnamie, Zambezi i w...