Autor: tanioairforce.pl

Samorództwo to jedno z najstarszych błędnych założeń medycznych, broniących się przed obaleniem przez tysiąclecia. To teoria nazwana po raz pierwszy przez Arystotelesa, według której żywe organizmy powstawać mogły z materii nieożywionej. Współcześnie proces ten nazywa się zamiennie abiogenezą i biogenezą. Według Arystotelesa abiogeneza była obserwowalnym faktem – muchy miały powstawać z mięsa, myszy z brudnego siana a szczury z rzuconych szmatek. Pierwsze kroki w kierunku obaleniu tej teorii poczynił w XVII w. Włoch Francesco Rediego, który zamknął kawałki mięsa w bardzo gęstej klatce, uniemożliwiającej muchom złożenie w nim jaj. Dowód na brak samorództwa much przedstawił następnie Antoni van Leeuwenhoek, który zaobserwował musze jajeczka złożone w mięsie. Stopniowo od teorii samorództwa zaczęto przychodzić to teorii omine vivum ex ovo – wszelkie życie pochodzi z jaja. Mimo to jednak aż do połowy XIX w. pokutował przesąd, jakoby samorództwu podlegały ropuchy i węgorze. Te błędne wnioski obalił dopiero Ludwik Pasteur, dowodząc, że biogeneza nie może nastąpić nawet w przypadku wirusów i bakterii. W uargumentowaniu nowoczesnej wersji teorii abiogenezy kluczowe okazały się badania z 1957 roku przeprowadzone przez dwóch uczonych amerykańskich – Millera i Ureya. W trakcie eksperymentu stworzyli oni mieszaninę wody, metanu, amoniaku oraz wodoru, z której wyodrębniły się aminokwasy. W ten sposób udało im się odpowiedzieć na podstawowe pytania dotyczące początków istnienia życia na...

Od kiedy choroby bywają zakaźne? Odpowiedź brzmi: od zawsze. Już na najwcześniejszym etapie rozwoju organizmów żywych rozpoczęła się przerażająca wojna o to, kto kogo – większy mniejszego czy mniejszy większego. Ten mechanizm właśnie doprowadził do powstania chorób zakaźnych. Już w okresie plejstocenu pojawiały się zakażenia próchnicze u ryb głębinowych, co potwierdzają znaleziska archeologiczne. Już w starożytności ludzie zaczęli opisywać istniejące choroby zakaźne, coraz częściej szukając też metod leczenia, takich jak ziołolecznictwo, zaklęcia, magia, modlitwy, egzorcyzmy, ale też słuszna skądinąd izolacja chorych i utylizacja większości sprzętów, z którymi osoba zakażona mogła mieć styczność. Świadomość społeczna zmieniła się, gdy w XVII w. holenderski uczony Antonie van Leeuwenhoek przy pomocy swoich mikroskopów odkrył istnienie drobnoustrojów oraz obalił popularną do tej pory teorię samorództwa, które przypisywane było wielu mikroorganizmom, a także owadom – w tym muchom. Następnym krokiem milowym w leczeniu chorób okazały się postulaty Roberta Kocha, szukającego metody walki z drobnoustrojami. Dopiero jednak odkrycie przez Ludwika Pasteura istnienia penicyliny oraz bakteriobójczych właściwości niektórych substancji naturalnych stały się krokiem milowym ludzkości w kierunku całkowitego leczenia chorób...

Oznaki chorób zakaźnych odnajdowane są w szczątkach organizmów sprzed wielu milionów lat. Towarzyszyły one życiu od samych jego początków i charakteryzują całą konstrukcję funkcjonowania organizmów między sobą. Wojna organizmów mniej rozwiniętych z tymi bardziej zaawansowanymi trwa od zawsze. Istnieją niezwykle wczesne odkrycia archeologiczne próchnicy na zębach prehistorycznych ryb głębinowych. Największy jednak rozwój chorób zakaźnych przypada na epokę neolitu i wiąże się z rozpowszechnieniem osiadłego trybu życia ludzi, rozwojem hodowli zwierząt oraz rolnictwa. Charakterystykę niektórych chorób zakaźnych znajdujemy już w tekstach starochińskich i starogreckich. Już wtedy rozważano różne metody leczenia oraz profilaktyki chorób, w tym niektóre słuszne, takie jak izolacja chorych czy próba wykorzystania roślin o charakterze aseptycznym czyli bakteriobójczym. Przełomem w historii medycyny chorób zakaźnych było odkrycie holenderskiego uczonego, Antoniego van Leeuwenhoeka bakterii oraz powiązanie ich istnienia z rozwojem niektórych zakażeń. W ten sposób udało mu się obalić popularną do tamtego momentu teorię samorództwa, dotychczas wyczerpująco wyjaśniającą przyczyny występowania i rozwoju większości chorób. Dopiero pod koniec XVIII w. w Europie pojawiła się pierwsza szczepionka, znana wcześniej już od kilku stuleci w...

Próchnica zębów to choroba niezwykle rozpowszechniona w większości krajów świata. Mało kto zdaje sobie naprawdę sprawę z tego, że jest to choroba bakteryjna, wywoływana przez drobnoustroje. Już skamieliny z epok prehistorycznych często zawierają ślady zmian próchniczych na zębach. Bakterie, doprowadzające do rozkładu próchniczego zęba to paciorkowce, żywiące się przede wszystkim cukrami. O ile cukry naturalne nie mają specjalnego znaczenia w wypadku rozwoju próchnicy, o tyle wyjątkowy wzrost zachorowań zaobserwować można w wypadku cukru rafinowanego, wyjątkowo odżywczego dla bakterii paciorkowca próchniczego. Najlepszą metodą zapobiegania próchnicy jest edukacja w kierunku zdrowego stylu życia, odpowiedniej higieny jamy ustnej oraz regularnych kontroli lekarskich prowadzonych w gabinetach dentystycznych. Jako że zniszczona struktura zęba nie jest w stanie przejść procesu regeneracji w trakcie leczenia jest usuwana i zastępowana przez wypełnienie, a w skrajnych przypadkach – przez sztuczny ząb lub cały zespół sztucznych zębów. Próchnicę diagnozuje się w trakcie wizyty w salonie dentystycznym przy użyciu lusterka, lup, mikroskopów i fluorescencji. Szybkie wykrycie ogniska zapalnego prowadzić może do zatrzymania zmian lub bardzo natychmiastowego leczenia oraz powstrzymania dalszego rozwoju...

O tym, że wiele chorób ma charakter zakaźny nikomu nie trzeba mówić. Bardzo wiele z nich wywoływanych jest przez kontakt z drobnoustrojami – bakteriami, prionami, grzybami i wirusami, atakującymi nasz układ odpornościowy. W wyniku zakażenia dochodzi do wielu różnych dysfunkcjo organizmu, czasem włącznie z przewlekłą chorobą a nawet śmiercią. Choroby zakaźne potrafią łatwo przenosić się między organizmami, często prowadząc do zakażenia całych grup i społeczności. Choroby wywoływane są przez niektóre organizmy należące do wyżej wymienionych grup. Nie każda bakteria wywołuje przeziębienie, nie każdy wirus mutując atakuje układ odpornościowy – nie każdy grzyb zabija nosiciela. Do zakażenia chorobą może dojść na wiele różnych sposobów – zarówno w wyniku kontaktu z chorym organizmem, czyli rezerwuarem zarazków, przez kontakt z nosicielem choroby oraz przez kontakt z materią nieożywioną (jak w przypadku tężca). W leczeniu chorób zakaźnych stosuje się leczenie przyczynowe, nie objawowe. Podstawowym celem kuracji jest więc wybicie drobnoustrojów powodujących chorobę oraz zminimalizowanie skutków zakażenia dla zaatakowanego organizmu. Pośród działań profilaktycznych wymienia się izolowanie chorych, stosowanie szczepień ochronnych, izolacji, leczenia i uboju sanitarnego chorych zwierząt, sterylizacja narzędzi operacyjnych i medycznych oraz wiele innych działań i...